 | Het Hart van walem
Brabants dagblad 03 september 2008
ALEM - Nog even en Alem raakt letterlijk en figuurlijk zijn hart kwijt. Tenzij er op het laatste nippertje nog een gegadigde tevoorschijn komt, wordt het roemruchte café/cafetaria en minirestaurant Het Hart van Alem op 1 oktober gesloten.
Na twaalf jaar het etablissement gerund te hebben, zetten Leo en Liesbeth Steenbekkers er een punt achter. Het Hart, zoals het horecabedrijf meestal genoemd wordt, was in de tijd dat Alem nog aan de 'andere kant' van de Maas lag een veerhuis. Het veer tussen Rossum en Alem dateerde uit de veertiende eeuw, maar niet bekend is of er toen al een veerhuis was. Zeker is wel dat het pand in de achttiende eeuw bestond. Het werd namelijk in 1790 betrokken door Hannes van Lith.
Nadat het in handen van verschillende eigenaren was overgegaan, kwam het café in 1905 in bezit van Ginus Gremmee uit Rossum. Gremme was behalve schipper en veerman ook bakker.
In augustus 1913 is de bedoening overgedaan aan Jan van Ingen. Hij was schipper en boer. Het veer is in 1935 opgeheven. Toen werd Alem na de Maasbochtcorrectie door een dijk verbonden met Rossum en Kerkdriel. Het veerhuis bleef echter bestaan en velen herinneren zich daarvan vooral de roemruchte kastelein Albert van Ingen. Hij overleed op 21 maart 1990 op 78-jarige leeftijd.
Wanneer het veerhuis ook als café dienst ging doen, is niet precies bekend. Aangenomen mag worden dat dit al heel lang geleden is, omdat het veelal gebruikelijk was dat er in veerhuizen werd getapt. Het café/veerhuis heeft altijd een belangrijke functie in de Alemse gemeenschap gehad, al was het alleen maar als afhaalpunt voor medicijnen. Voor de Tweede Wereldoorlog hadden er, evenals elders, in Alem maar weinig mensen telefoon. Voordat de dokter, onder wie de door 'Het dorp aan de rivier' van Anton Coolen, bekende arts Wiegersma uit Lith, een rondje door het dorp ging maken, informeerde hij daarom steevast in het café, wie zich als patiënt had gemeld.
Het café diende verder onder meer als pleisterplaats voor veehandelaren, venters en groenteboeren en niet te vergeten als bijpraatlocatie na de zondagse hoogmis. Het bleef overigens niet bij praten. Er werd ook vaak biljart gespeeld, terwijl zwikken, rikken, pandoeren en toepen aan de orde van de dag waren. Hoewel het daarbij meestal maar om een paar centen ging, liepen de gemoederen van tijd tot tijd toch nog al eens hoog op. Als de jaarlijkse kermis zich aankondigde werden alle meubilair en de lampen uit het café verwijderd. Alleen een vaandel en de bekerkasten bleven tegen de muur hangen. Die waren dan ook niet van de kastelein, maar van de diverse verenigingen.
In de jaren '50 tot '60 wikkelden veel schippers, waarvan de boten op de dode Maasarm bij de steenfabriek dienden voor de opslag van munitie, hun telefoontjes in het café af. Veel Alemers herinneren zich in dit verband nog goed namen als Lentjes, Scheers, Lips en Pietje Bakker. De laatste, al of niet vergezeld door zijn vrouw, bracht meer uren in het café dan op zijn schip door.
In 1950 is de zaak verbouwd. De caféruimte werd vergroot en er werd boven de stal een toneel gemaakt. Er kwam toen ook een 'artiesteningang'. Dat was een betonnen trap, die tevens als nooduitgang dienst deed en waarover de toneelspelers van toneelvereniging De Vrede achter de coulissen konden komen. Op zondagmiddag trad het gezelschap voor de vrouwen op, terwijl 's avonds het zaaltje met mannen was gevuld.
Albert van Ingen, een forse vrijgezel, was een geboren verteller. Als hij op zijn praatstoel zat, hingen de cafébezoekers aan zijn lippen. Met smaak vertelde hij vaak ondermeer het verhaal over de inentingsavond voor honden.
Er heerste hondsdolheid en daarom moesten alle honden een prik krijgen. Om het zichzelf en de Alemers een beetje gemakkelijk te maken, hield dierenarts Sjef de Schutter een vaccinatieavond in het café. Toen de klus geklaard werd sloot Albert van Ingen op verzoek van de veerarts de deur af. Er mocht niemand meer in of uit. Het geld dat De Schutter van de hondenbezitters had ontvangen, werd op de tapkast gedeponeerd en vervolgens aan drank opgemaakt. Omdat de Schutter veel prikjes had gegeven kwamen er uiteraard ook veel glaasjes op tafel. Voor sommigen wist de hond na afloop van het gelag de weg naar huis beter dan de baas.
Het café is in 1991 overgenomen door de familie Rooijakkers. Deze breidde de zaak uit met een cafetaria en gaf het geheel als naam herberg Het Hart van Alem. Tot in de verre omtrek is het Hart vooral bekend door de Liederentafels, die, behalve 's zomers steevast op de laatste vrijdagavond van de maand worden gehouden.
Gedurende de twaalf jaar dat Leo en Liesbeth Steenbekkers de scepter zwaaien, traden er ook tal van bandjes op. De sluiting komt voor veel mensen geheel onverwacht temeer omdat er, ten behoeve van het vorig jaar geopende restaurantje, een moderne horecakeuken in werd geďnstalleerd.
|
1911 - 1990 (78 jaar)
: Adres
: Locatie
: Stad/Dorp
: Gemeente/Graafschap
: Staat/Provincie
: Land
: Nog niet ingesteld
